ჩემს კი­ე­ველ უკ­რა­ი­ნე­ლებ­ზე ბევ­რჯერ და­მი­წე­რია, მო­ყო­ლე­ბუ­ლი იმ დღი­დან, რო­დე­საც 2010 წელს, პირ­ვე­ლად შევ­ხვდი თბი­ლის­ში, ქაშ­ვე­თის ტაძ­რის ეზო­ში. თა­ვად კი პირ­ვე­ლად 2008 წელს ჩა­მო­ვიდ­ნენ თბი­ლის­ში, სამ­ნი, არ და­მი­ჯე­რებთ და, მათი მეგ­ზუ­რი ერთ-ერ­თის - ანა კო­ჟი­ნო­ვას წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლუ­რი სიზ­მა­რი იყო, რუ­სეთ-სა­ქარ­თვე­ლოს შე­საძ­ლო ომზე, სიზ­მა­რი, რო­მე­ლიც, სამ­წუ­ხა­როდ, ახდა. მას შემ­დეგ ლა­მის ყო­ველ წელს ჩა­მო­დი­ან, უკვე მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, აქ ჰყავთ მო­ძღვა­რი, აქ იწე­რენ ჯვარს, აქ ნათ­ლა­ვენ შვი­ლებს და ნათ­ლი­ა­დაც ქარ­თვე­ლე­ბი ჰყავთ. თა­ვად მე ორი პა­ტა­რა გო­გო­ნა მოვ­ნათ­ლე - ვერა და მა­რი­ა­მი, ვე­რას დე­დი­კოს მეჯ­ვა­რეც ვარ. შე­სა­ბა­მი­სად, მი­მიხ­ვდე­ბით, რას შე­იძ­ლე­ბა გან­ვიც­დი­დე, რო­დე­საც უკ­რა­ი­ნა­ში ასე­თი სა­ში­ნე­ლი ამ­ბე­ბი ხდე­ბა. ახლა დე­დე­ბი თა­ვის პა­ტა­რა შვი­ლებ­თან ერ­თად კი­ევ­თან ახ­ლოს, სო­ფელ­ში იმ­ყო­ფე­ბი­ან, შე­და­რე­ბით სამ­შვი­დო­ბოს, თუმ­ცა მათი ოჯა­ხე­ბის წევ­რე­ბი კი­ევ­ში დარ­ჩნენ და მშვი­დი დღე­ე­ბი, ცხა­დია, ვე­რა­ვის ექ­ნე­ბა. ჩემი ნათ­ლუ­ლის - ვე­რას დე­დი­კო მა­რია პო­ლიშ­ჩუ­კი ნი­ჭი­ე­რი მხატ­ვა­რი და შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ადა­მი­ა­ნია. მა­შას­თან ინ­ტერ­ვი­უს ჩა­წე­რა მი­სი­ვე ბოლო პე­რი­ო­დის ნა­მუ­შევ­რებ­მა გა­და­მა­წყვე­ტი­ნა - "ვედ­რე­ბა“, "უძ­ლე­ვე­ლი“ და კი­დევ ერთი ნა­ხა­ტი, ჯერ­ჯე­რო­ბით უსა­თა­უ­რო, ომე­ბის ნა­ყო­ფია, ხოლო პირ­ვე­ლი მათ­გა­ნის უკა­ნას­კნე­ლი შტრი­ხე­ბი 2014 წელს სწო­რედ სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­კეთ­და. ყვე­ლა ნა­მუ­შე­ვარს სა­კუ­თა­რი ის­ტო­რია აქვს, თუმ­ცა მათ­ზე სა­უ­ბა­რი და ჩემს კი­თხვებ­ზე პა­სუ­ხე­ბის მო­წე­რა მა­შას ძა­ლი­ან გა­უძ­ნელ­და, - მი­ჭირს წერა, აზ­რე­ბის თავ­მოყ­რა... ვი­წყებ და მა­შინ­ვე ვმძიმ­დე­ბი, მაგ­რამ ვწერ, ოღონდ ნე­ლაო. და მა­ინც, მა­შამ სი­ტყვა შე­ას­რუ­ლა და ნა­ხა­ტე­ბის ის­ტო­რი­ას ომ­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი გან­ცდე­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად მოგ­ვიყ­ვე­ბა:
- ერთი მხრივ, ომი ძა­ლი­ან მო­უ­ლოდ­ნე­ლად და­ი­წყო, მე­ო­რე მხრივ კი, ქვეც­ნო­ბი­ე­რად ვგრძნობ­დით, რომ ეს ადრე თუ გვი­ან მოხ­დე­ბო­და. ბოლო კვი­რე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ბევ­რი ჩვენ­გა­ნი ნა­ხუ­ლობ­და შე­მაშ­ფო­თე­ბელ სიზ­მრებს, ვრე­ა­გი­რებ­დით ყვე­ლა­ნა­ირ უჩ­ვე­უ­ლო ხმა­ზე. მა­გა­ლი­თად, ჩემი და­ქა­ლი ერთი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ყო­ველ­დღი­უ­რად, დი­ლის 4 სა­ათ­ზე უნებ­ლი­ეთ იღ­ვი­ძებ­და და ფან­ჯა­რას­თან მი­დი­ო­და, კი­ევს ხომ არ ბომ­ბა­ვე­ნო. ახლა უკვე ვხვდე­ბი, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი გრძნობ­დნენ, რა მოხ­დე­ბო­და, გრძნობ­დნენ ომის და­წყე­ბას.